ได้รู้จักอาจารย์วรวิทย์ ตงศิริ ในนามของ ฤาษีเอก อมตะ พบกันครั้งแรกที่วัดคำประมงในการไปช่วยงานเป็นจิตอาสาให้กับหลวงตาปพนพัชร์ จิรธัมโม หลังจากนั้นก็ได้มีโอกาสร่วมงานบุญ และงานจิตอาสาต่างๆ เรื่อยมา ทุกครั้งเวลานึกถึงอาจารย์วรวิทย์ ตงศิริ (พวกเราในก๊วนพากันเรียกว่า ท่านฤาษีและ กลายมาเป็นคุณฤาษีเมื่อสนิทกันมากขึ้น) จะเห็นภาพ สุภาพบุรุษอารมณ์ดีที่มีพลังงานล้นเหลือในการทำงานต่างๆ หลากหลายด้าน เป็นบุคคลที่มีอิสระทางความคิดอย่างมาก ทำในสิ่งที่เชื่อ และเชื่อในสิ่งที่ทำ ซึ่งการปฏิบัติธรรม นับเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญในชีวิตของท่านผู้นี้
ข้อคิดที่ดีมากของหนังสือเล่มนี้ คือ “การตัดสินใจเลือกใช้เวลา” ที่คุณฤาษีเลือกที่จะให้เวลากับตัวเอง หลบไปปฏิบัติธรรมเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้กับตนเอง และคุณยายราศรี เพราะผู้มีปัญญา ย่อมเห็นคุณค่าอันสำคัญยิ่งของ “เวลา” โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้ที่มุ่งหวังความพ้นทุกข์ จะเห็นว่า เวลามีค่ายิ่งกว่าสาระสมบัติใดๆในโลก ไม่ยอมปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่านพ้นไปกับสิ่งไร้ประโยชน์ภายนอกอันไม่จำเป็น ทุกเวลาจะเฝ้าดู เฝ้ารู้อยู่ที่จิตเท่านั้น
ขอกราบอนุโมทนาในการปฏิบัติธรรม และความเพียรในการจารจดเป็นหนังสือเจ็ดธรรมราตรีให้พวกเราได้อ่านกันที่ให้แง่คิดที่น่าสนใจ เป็นตัวอย่างหนึ่งของการเลือกใช้ชีวิต ที่ทำให้เกิดการสะท้อนกลับมาถามตัวเอง ว่าเรายังประมาทอยู่ ว่าเรายังสุขเพลิดเพลินในชีวิตมากเกินควรไปหรือไม่ นับเป็นความสุขใจที่ได้รู้จักกับมิตรผู้นี้ และเป็นมงคลอย่างหนึ่งของชีวิต คือการมีกัลยาณมิตรที่ดี
ด้วยความระลึกถึงความดีและความอบอุ่นแห่งมิตร
คุณครูเพนซิล
“Though one should live a hundred years idle and inactive, yet better,
indeed, is a single day’s life of one who makes an intense effort”
“ผู้ใดมีชีวิตอยู่ตั้งร้อยปี แต่เป็นคนเกียจคร้าน ไม่ขยัน
ชีวิตของเขาย่อมประเสริฐสู้ชีวิตเพียงวันเดียว
ของคนขยันหมั่นเพียรไม่ได้”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น